Zaman akıp gidiyor
Ömrümüz saatten dökülen kum taneleri gibi
Kış bu yıl daha bir sert geçiyor
İnsandan rol kapar gibi
Sırttaki küfe gittikçe ağırlaşıyor
Tıpkı bir kambur gibi
Yaşamak adına söylenen binlerce, yüz binlerce söz
Hepsinin içi boş, kifayetsiz, donuk
Çağımızın ağır hastalığı: Samimiyetsizlik
Her gün umuda, sevgiye, iyiliğe açılan gözler
İçimizdeki çabayı, sevgiyi, umudu ısıtan güneş
Gün sonunda ikisi de derin bir acziyet içerisinde
günler geçip gidiyor
gitgide çoğalıyor yalnızlıklarımız!
ölmek düşüyor aklıma
bir tavan arasında bir başına ölmek düşüncesi!
sonra ürperten yalnızlığımı hatırlıyorum
ansızın
Gecenin bir vakti açıyorum gözleri
Aklımda anılar uçuşuyor
sağa sola savrulan güz yaprakları gibi
yazma hastalığım nüksediyor ki elimde kalem varsa zihnimde senin olmama ihtimalin yok
Sonsuzluk kümesinde ufacık bir nokta gibiyim hakikati arıyorum çaresizce
Dönüp dolaşıp sana çıkıyor tüm gerçeklerim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!