gözlerim
güneşin terk ettiği kentlere benziyor
nereye baksam bilmiyorum
hep aynı karanlık
insan oysa ekmek ve suydu ve yokluktu
birazı çocuk
asfaltlar hep aynı bilinmeze çıkıyor bu evrende
bakıyorum suyun şuursuz yolculuğuyuz
kime baksam gayesizliğin şekillendirdiği
birazı insan
çoğusu dünya hırsı
ve kibir
oysa sadece bir son durak vardır insanı kucaklayan
elimi kalbimin üstüne koydum
ve pür dikkat dinle dedim
-kendime-
keskin bir soluğun son hikayesisin
kendi yazdığın
fakat yalnızca tanrının okuduğu
çenemi kırarcasına açıp ağzımı
aynalar bakın dedim
serveti insan ömrünün
bir dişin otuz iki çürüğüdür yalnızca
bu nasıl bir uykudur böyle
bu nasıl yıllarca süren
gaflet
ve gayesiz serüven
nasıl uyansam
ve
nasıl uyansak insanlarla
sabahına günebakanların
asfaltlar hep aynı bilinmeze çıkıyor
bakıyorum bu evrende rüzgârın şuursuz koşusudur insan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!