Murat Aybirdi Şiirleri - Şair Murat Aybirdi

Beyaz badanalı bir ev, penceresi mavi
Karşısında acıları bal eylemiş bir ağaç
Ağacın umutları gökyüzü kadar sonsuz
Kendine hiç yakıştırmıyor kederi
Beyaz badanalı ev yorgun ancak
Yük etmiyor kendine geceleri

Cehaletle savaşının yoktur benzeri
Hangi sözcüklere sığdırayım söyle seni
Sen öğretmensin, bilmeyen yoktur çileni
Aydınlık yarınlar için zorlu bir uğraştasın
Karanlıklarla bitmeyecek hiç savaşın
Bir dokunuşunla çorak topraklardan

Yorulmak mı
Doğrulmak mı yeniden
Acıyla yoğrulmak mı
Acıda boğulmak mı
Rüzgâr olmak mı niyet
Rüzgârda savrulmak mı

DÜŞLER ÜLKESİ
Var, git çocuk özlemlerdeki düşler ülkesine
Heybene sakladığın anı kırıntılarıyla avun bir müddet
Kalan ömrünü geçmişin sıcaklığıyla tüket
Dikene inat, bağlılığın sürsün güle
Sonra çocuk gözlerinde filizlensin umut

Gönül gama düştü, derman kalmadı
Lal kesildi bülbül, figan kalmadı

Geçti fasl-ı bahar, güller perişan
Durup dinlenmeye zaman kalmadı

Düşlerimden vuruldum önce
Sonra yüreğimden bir gece yarısı
Güneş, gökyüzümden çekilince
Dipsiz kuyularda kaldım Yusuf gibi

Gidenler, hüzün bıraktı geriye
Kalanların gözyaşına bürünerek
Meçhul bir yola çıktılar
Liman belli değil, durak karanlık

Git başımdan hüzün
Karanlığa gücü yetmez gündüzün
Aşk yorgunuyum, tükendi gücüm
Salkım salkım değil bulutlarım
Güneşim söndü ufuklarımda

Kışın sonu bahar olmaz her zaman
Öksüz çocuklar ağlar duvarlarında
Çare ararsın da bulamazsın derman
Korkular birikir kılcal damarlarında
Sahipsiz bir liman olursun ansızın
Diner mi derindeki dinmeyen sızın

Ben köy öğretmeniyim, bir bahçe suluyorum.
Rengârenk çiçeklerin filizlendiği, yemyeşil ağaçların çiçeğe durduğu,
Buruk bakışların huzur bulduğu bir bahçe
Benim bahçemde güllerle sarmaşıklar, acılarla hüzün kol koladır.
Toprak kokar benim ellerim.