Şimdi hissedemez, duyamazsın çığlıklarımı
İntihar komandoları yetiştirdim, göz kapaklarımdan sensizliğin boşluğuna atlayan,
Bir soluk alırsın, bir can veririm her nefesinde
Adımlarının altındaki kum taneleri gibi ezersin beni,
Engellere inat rüzgarın savurur beni geçeceğin basamaklara,
Sen bir kere üzersin, ben bin kere ölürüm...
Buğulu camların aralarından gözetledim sevdayı
gönlüm aç kaldı
gördüm ama dokunamadım sevgiye
benim aynalarım yansıtmadı, hilekar çıktı baktığım yüzler
maskelere aldandım, baloda olduğumu bilmeden
meğerse ben kurbanmışım...
kaldırım aralarını toprakla doldurdum gözümün iliştiği her noktada,
bir kendi boşluklarımı yarım bıraktım gece nöbetlerinde
kuşların kanatlarında bir eksiklik salpa sarmış uçuşları
gönlümde bir burukluk, acı sarmış yüreğimi
kader iyi bilemiş kör bıçağını, tutunduğum dallar kırık
düşüyorum göz bebeklerinden
sen bilmezsin yangınları,
yüreği ne kadar sızlattığını,
küllerin nasıl savrulduğunu...
sen bilmezsin karanlıkları,
geceleri yıldız saymayı,
derin düşüncelere dalmayı...
Ya benim...
yokluğun acıtıyor içimi, ceplerimde kırık gece masalları duruyor.
öksüzlüğüme ağlıyor yağmurlar,
parmaklarımı kanatıyor tırnaklarımla kazıdığım duvarlar,
bir sarsıntı geçiriyor yüreğim sensizlik şiddetinde,
ellerime kar diye yokluğun yağıyor,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!