Muradını Beklerken Şiiri - Sadık Korç

Muradımı beklerken bugün,
Kimi devran kimi hicran,
Bugün de son buldu,
Sen beni sevdiğin günden beri aşığım sana.

Sen ki dünyalar güzeli ey peri,
Bırak bu gönül işlerini,
Bırak bu sevda işlerini,
Gel yanıma…

Ben senin kadar hiçbir zaman kimseyi sevmedim,
Hiçbir zaman da sevmeyeceğim.
Sen beni, seni gördüğün gibi görebilseydin eğer,
Sevmeyi bırak, tapardın bile.

Belki bir gün,
Belki kim bilir bir gün,
Beni o günkü gibi sevsen,
Sen beni sevdiğin günde betersin,
Sen beni sevdiğin günde öldürensin.
Ben seni çok seviyorum, dünya güzeli.

Ne mehtap ne ay karışır bana,
Güneşine güller dökülür bu fersah ’tan.
Ne bin fersah kavuşturur seni bana,
Ne de bir başka engel.

Ahu gözlerin Ela’dan, dilber,
Gel, karar ekleyelim bu gece.
Ela gözlerin aklımdan hiç çıkmıyor,
Bu dem, bu saat, bu saniyede.

Ne senden vazgeçilir ne de benliğinden,
Bir gizli günahın izi, gül benzini sarmış derdi Nafiz Irmak,
Bana da aynısı oldu, ağyar eli sardı dün gece.

Ne mehtap vardı,
Ne de ay o gece,
Karanlık çökmüş, sis gibiydi.

Ezanların mateminde, bu güzel günde,
Son bir defa dem yerinde.
Gel bana bir şans daha ver bu acizane,
Neden bu çektiğim çile,
Anlamış değilim.

Ne takdir Mevla’dan gelir,
Ne Mevla takdiri işarettir.
En güzel kaderi biz yazarız seninle beraber.

Ne mehtap ne ay ne bir gece var,
Soğuk esiyor rüzgâr,
Üşüyorum sensizlikten,
Yorgan bile bulamıyorum.

Ayrılmayız derken, ne hale büründük,
Ey gönül peri,
Ey hiç dolu yarim,
Ey güzel, ben sevdiğim yarim,
Seni çok seviyorum.

Her şeye, her nazara, her bir kula rağmen,
İnadını yık, gel.

Her mezarlıkta uyurken,
Ben ve sen,
Sen bir bilsen, seni, seni nasıl sevdiğimi,
Gör halimi, hicran dolu bedenimi.
Gel, sadece gel.