Murabba Tufan Günleri Şiiri - Enver Ünver

Dilşadım ol dediğim bir gün,
Üzerine yıldızlar yanında ay da doğmuştu.
Seza olsun, övgüler diye el verdiğim gün,
Her baharda dallar üstünde çiçek doğmuştu.

Nağmeler tebahur ederken, seher sonu, doğan gün,
Çehrende mehtap doğalı bin yıl olmuştu,
Lebinde tebessümlerin, semaya dağıldığı gün .
Bir kavim umman içine sürgün olmuştu*

Şirkin nidası iki denizde bir su olurken,
Tufan'da gökleri cihana gark ettiği gün,
Vahile ile oğlu Ken'an biz dağlara çıkarız olurken,
Rabbın şefeatına muhtaç Babil' helak olmuştu

Ahir dünyada Ad ile Semud hep bir diyarda,
Hicranın acısını çekmeye ay geceye vardığı gün
Ebedi alemlerden seslerin çölleri sardığı yerde,
Tövbenin gönülde sedası, kahir olmuştu.

Güller çiçeklenip, sırlar içinde dal verdiği gün,
Çisem çisem göz yaşı tufan olmuştu,
Hazanda dallara, yaprağın tünediği gün ,
Hayalin zemini kurumuş, olan olmuştu.

Şimdi ezelden ebede giden yolda açılan her gün,
Gönül dağları sönmüş duman olmuştu,
Zülfün siyahından, kaderine aman dilerken,
Yare diyemediğim sözüm ahtım olmuştu,

Kethüda kapısında seni görmeye geldiğim gün,
Yaydılar ki bir tacir dükkanında talan olmuştu,
Asiler at meydanında toplandığı gün,
Gönül kapısından en önde, bu fani giren olmuştu,

Enver Ünver