Murabba ' Konca gülün yaprağı '

Akşam yine olmuş seni gördüm geziyorken,
Bir konca gülün yaprağı sandım, seni birden.
Koktun bana bir gül gibi, sen yolda giderken,
Bir konca gülün yaprağı sandım seni birden.

Al pembe dudaklarla bakarken, donakaldım,
Baktıkça yürek yandı, gönülden yaralandım,
Sen öyle güzeldin’ ki, durup hulyaya daldım,
Bir konca gülün yaprağı sandım seni birden.

Gözler kara, kaşlar kara, baktım da yolumda,
Hem bir de belin ince, boyun vardı boyumda,
Köz düştü gönül sevdi, canım yandı sonunda,
Bir konca gülün yaprağı sandım seni birden.

Saç baş kara dökmüş bele, yel değdi belinde,
Tel, tel bele sarkmış’ da, gözüm kaldı telinde,
Gördüm gene akşam’ da, durulmazdı yelinde,
Bir konca gülün yaprağı sandım seni birden.

Mef’ûlü / Mefâîlü / Mefâîlü / Feûlün

Açıklama
Hulya= Kuruntu, olmayacak bir şeyi düşünmek.
Köz =Yanık haldeki kömür parçası.

Yüksel Şanlı er
04 Eylül 2010-09-04
Antalya.
imza