Müptelası Bakmaktır Ozanın

Donmuş derelerde yıkanan uslanmayan kekre,
İliklenmeyen zamanların kekre verdiği yaralı iplikler,
Sürgündü aklım — ağır ve kuru kasıma batmış,
Bir seher vakti sızan loş çocukluğu sürüyordum.
Tahta, tahtalardım her yol ayrımında,
Yangın tozu, yağ lekesi, bir adem çanağı,
Kayıp masalların yüz çevirdiği bir benliktim,
Nalbant işlekleri hâkimdi dişlerimde.

Elbet sarhoşluğun buz gibi kekiklerini çiğnerken!
Tarlalardan bir ıslık gibi gelir cumartesiler,
Uzaktaki ağıtların uzuvlarımda kanamasıdır.
Yoksulluğu sarmış gibi, yününden örülmüş bulutlarla.
Ben aradım pazarları; çekilmiş sularına yerleşen,
Lima fasulyesi gibi yumuşayan gövdemle.
Kömür ıslıklarının dövdüğü kemiklerimle geçtim
Ahşapları ve terli alnın derin kırışıklıklarını.

Ah doğa! fısıldayıcı pencerenden yaratanı sızdırırsın,
Ellerime - ben artık neyi yakalasam, eksilirim.
Nereye bir satır çizsem,
Orada bir maden tozu kesilir sesim.
Aklım hep küflenmiş hınç taşır.
Kızıl dilimin alazına dokunan çıplak hayaletler,
Şimdi geceye nastaya damlatıyorum.
Kendi göğsümden kopardığım yaranın derisiyle
Ayartıyorum zamanı.
Bakın, üzünç düğümlendi ortak yönlerime–
Kireçli sabahlar şafakta ezilirmiş, kirimden anladım.
Ben çıplaklığımı size kanıt diye getiriyorum.

Tanrı! nerede buluşur sabah ve kin?
Şeytandan ne farkım var ölüler arasında yürüyorum?
Avuçlarımı sürüyorum ağrıyan kasıklarıma,
Çünkü çıldırmak bütün kervanların yoludur.
Limonun irdelenişine kayan tarazlanan sakallı,
Bir tatlı kebir sanırdı güvercinler.
Çiğnenmiş duanın ortasında tabutuna bakan irekler,
Maşrapalarıyla gürül gürül akar gibi akardı,
Kireçli sabahlar şafakta ezilirmiş, kirinden anladım
Gün dönüp eskirdi yastığıma uzanmış bir un gibi,
Ezilmiş suyun aciz vücutlanışı ve yer kürenin ağrısı,
Ben çıplaklığımı size kanıt diye getiriyorum.