Müphem Tevâfuk Şiiri - Gülsüm Baykara

Boğazımda biriken
Biriken ve yumru gibi şekil alan
Yutkunmayı erteleyen
Ve ertelyen bir hazla
Birikmekte şi’rlerim

Şimdi neydi yalnızlığın doğusu
Hayır batısı duvarlarıyla bir bütün arz eden
Ve arz eden penceresiz aydınlık
Mümkün mü ?
Şems görmeyen bir aydınlık
Sırrı nedir
Nedir sırrı
Şemsi istemeyen bu karanlığı aydınlığının sırrı diyorum
O tahayyül eder
Ben kitap ve ben şi’r derim
O bütünüyle susar
Sustukça kemendinle
Yaslanırım sınırına
Örülü bu duvarları kırmak düşüncesi ?
Realiteyi elinde yeşerten bir hameyle
Bu istek sınır dışı edilir
Edilir ve ederler

Hameme uzayan ve uzadıkça
Zoraki bir hasbihale kucak açan müphem tevâfuk
Yorgunluğumu eşeliyor
Eşeliyor ve bekleyiş çoğaltıyor kendini
Kendini bu bekleyiş bir başına
Apansız ya bir uykuda
Ya da her cinsi kabul eden bir kıraathane de ağırlıyor
Ve ağırlandıkça bu bekleyiş
Şairliğim tescilleniyor
Al tanelerim çoğalıyor
Ve ben İsa’ya bir o kadar daha yaklaşıyorum
Yaklaştıkça bu hazrete ölümüm bir kemende bağlanıyor
Bağlandıkça ben bu kemende nefesim ağarıyor
Ve saçılıyor yalnızlığım kemendine

Lügatim cilt cilt sıralanıyor raflarda
İşte bu senin hünerin
İşte bu senin yağmurun
Çiseleniyor hünerle başımdan aşağı
Ve çiselendikçe yağmurun şakaklarım zonkluyor
Morfin yok
Bir tutam tütün bir al taneyle sarılıyor arasında parmaklarımın
Ve dudaklarımda bir çekişle son buluyor nefesim

Bu muammanın sığlığında
Biliyorum artık uzaklarda bir tahayyül ve
Yakınlarda bir realiteyle
Kül oluyorum

Ve bî umutla
Ben senin sınırında
Eş’âr ve bağbanım
Eyüp sabrıyla