“Munzur ve Pülümür”
Bir yanda Munzur, dağ gibi suskun,
Bir yanda Pülümür, asi bir çocuk gibi akar durur.
İkisinde de sen varsın,
İkisinde de yüreğimin yankısı kurur.
Munzur’un kalbinde bir sır saklı,
Taşına, toprağına karışmış bir sevda.
Pülümür’ün suyunda gözyaşım akar,
Sessizce seni anar her damlada.
Rüzgâr geçerken dağların arasından,
Adını fısıldar kekik kokulu yamaçlara.
Bir ceylan ürkekçe bakar bana,
Bakışında sen, bakışında hatıra.
Köy yollarında izini ararım,
Her taşta bir anı, her otta senin sesin.
Yalnızlığın içinde büyürüm bazen,
Ama Munzur der ki: “Ez tora hêşkon, bekle gidecek kederin.”
Ey Munzur, ey Pülümür,
Siz tanıksınız kalbimin en derin yerlerine.
Bir gün ben gidersem bu topraklardan,
Adımı taşıyın, rüzgârla sevdiğine.
Kayıt Tarihi : 16.6.2025 02:07:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Kalbini Dağlara Gömüş Bir Kadın” Bu şiir, Munzur dağlarının eteklerinde doğmuş, küçük yaşta sevdasını da, yalnızlığını da doğaya emanet etmiş bir kadının iç dünyasından doğdu. O kadın, büyük şehirlerde aramadı mutluluğu. Onun kalbi dağların taşların arasındaydı. Bir gün çocukken annesiyle Pülümür Çayı’nın kenarına gitti. Suya taş attılar, göğe bakıp sessizce dilek dilediler. Annesi ona dedi ki: “Bu su, sadece taş taşımaz… Kalp de taşır. Bir gün çok seversen, suya anlat.” Yıllar geçti. O da sevdi… Hem de öyle bir sevdi ki, adını bile anmadan yaşadı. Ama o sevda kavuşmayla değil, bekleyişle büyüdü. Her yaz Munzur’a gitti, herbahar Pülümür’e yürüdü. Adımlarında o sevdanın yankısı vardı. Artık herkes unuttuğunda bile o unutmadı. Dağlara yazdı adını, sulara anlattı derdini. Ve bir gün o da dedi: “Ez tora hêşkon” – Ben seni bekledim. İşte bu şiir, sevmeyi dağlara öğreten, beklemeyi sulara bırakan o kadının, DjDersimliKız’ın hikayesidir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!