Munzur Lalesi Şiiri - Ercan Cengiz

Munzur Lalesi

-sen Munzur lalesi / êlin göğe açarken elini
sen niye toprağa bakarsın
niye suya, niye güneşe-

o sivri kayaların arasında
dikenli teller batar canına
ve kurşun cıvıltıları
sana bir avuç gök görünür toz duman içinde
bir avuç da toprak ve barut kokusu
boğdu boğacaklar seni
ax Munzur, ax Dicle, ax Fırat
sense kızıl kızıl gülümsersin hayata
hala Dersim kokarsın hala welat
senin gülüşün mü söyle
nefes aldırırdı Xızır’a
senin gülüşün mü nisan yağmuru

on ikisinde bir çocuk
zorbaya yenilinceye nefesi
on üç kurşunla düştüğü topraktır bu toprak
kara kaşlı, kara gözlü ve güleç
ve tepeden tırnağa inat mı inat

mini minnacık boyu, bir avuç ışıkla
bir damla suyla doğan özgürlük
ax hawarrrr, yıkılası zulüm, yıkılası dört duvar
Halepçe’de annesinin memesine sarılmış da uyur
annesiyle koyun koyuna hardal gazında bir bebek
öyle masum öyle temiz ve mazlum
boylu boyunca bir bilge darağacında İran’ın
Suriye’de kimliksiz dolaşır ve utangaç
söyle hangi damara sızıp, hangi duvardan
hangi hücreyi yıkarsın be çocuk
bu asi, bu yıldızlaşan yumruğun
Munzur seni duyacak

bir ayağım sürgünde / deli divaneyim
Munzur mu yaralı, Aare mi, Zap mı, Dicle’mi
bir ayağım tutsak ve paramparça yüreğim
kızıllaşan bir yıldız ışıktan ışığa
vurup durur karanlığına gecenin

kaldıramam çocuk
bin bir ülkeden kapı komşum
bir de sen ve Munzur lalesi
kaldıramam hepinizi bu yükle
sana ihtilal gerek, bana ihtilal

Toprak Tutsun Külümü