Munzur çiçeği Şiiri - Serdar Kalkan

Sular yanıyor
Nehirler kanıyor
Dağlarımın arşında nicesin.

Yürüdüğün yerlerde
Patika yollar sırmalanmış
O yollar ki;
Örgülü siyah saçların gibi ırak
Gecenin karanlığını yırtarcasına
Yıldız gibi parlayan beş kardeş ile kollektif
Birleşince kör geceye
Yaya intikaller başlıyor
Yol düşünce aklına öylesine dalarsın
Ürkmeden karanlığa

Ve yürürler neferler
Karanlığın sinsiliğinde farkedilmez olur çalılar
Arasında ay parçası cemalini yırtarsın çiçeğim

Bilirim;
Ayaklarında nasırlar parça-parça
Nehirler çağlıyor
Yollar yarışıyor
Ağaçlar ağlıyor çiçeğim
Ama sen ağlamayasın sakın

Belki;
Geç olacak lakin
Tan vakti yakın
Yürü Munzur sevdalım
Parçalanan nasırlı ayakların değil
İçinde gizlediğin sevdan
Karanlığın zifiri derinliğinde
Bak ses veriyor

Yırtılan ay parçası seciden değil
Bırakacağın patikaların ışığıdır

Biliyorum yüreğinden istiyorsun
Gündüzün rengini
Karanlığa çizmeyi
Aşkını haykırmayı
Kanatlanıp kelebek gibi uçmayı istiyorsun
Bana da anlamsız gelmiyor bahtı-karam
Munzur sevdalım

Bir gurur uğruna kaçtığın aşkın
Dağ kokulu meskeninde;
Kendine bakamaz oldun
Ayna senden çok uzak
Artık;
Karanlığın çizgilerinde görme kendini
Genç bedenini doğrult hele
Dinç dur gözlerim görsün seni
Sevdam görsün çiçeğim

Erirse kin taneleri;
İnan kimse bilmeyecek
İn Munzur’dan canım/cananım
Gündüzün rengini
Karanlığa çiz
Sevdanı haykır bana

Eğer uzanamıyorsan
Sevdan sende
Adın;
“MUNZUR ÇİÇEĞİ” kalsın zirvende