Munzur ağladı Şiiri - Yıldırım Kırlılar

Derin bir nefes aldı
diz çöktü sağlaktı
koydu sağına silahını
baş ucuna şapkasını
bekledi bekledi bekledi
eski bir şarkı okudu sessizce
gözlerine dokundu güftesi
aldı tüfeği eline
dayadı omuzuna
bekledi bekledi bekledi
bu kan davasına
bir türlü aklı ermedi
küfür etti
nasılda seviyordu oysa
kan kardeşini
emir büyük yerdendi
töre arkadaş bilmezdi
birazdan canını öldürecekti
çığırtkanlar duyuracaktı şaşalı bir şekilde
kardeşinin hayatına nasıl son verdiğini
dersimliydiler
birlikte büyüdüler
munzurun eteklerinde köpek taşlayıp
fıratın havzasında yüzdüler
jiletle avuçlarını kesip tokalaştılar
ömür boyu kan kardeşiyiz dediler
aynı kızı sevdiler
güreştiler gülüştüler
yoksulluk tak etti
çalışmak gerekti
biri istanbula biri mersine gitti
ayrılırken ağlayarak öpüştüler
gece gelen telgraf her şeyi alt üst etti
emmin vefat etti
vuran arkadaşının ağabeyiydi
üstelik toprağımızı haczetti
henüz kurumadı sana emanet
kanlı gömleği
dön
ağladı didişti sözü geçmedi
emir büyük yerdendi
öldürecekti
karasu ırmağında kesiştiler
derin bir nefes aldı
rüzgarı ölçtü
omuzuna kederi yasladı
alnına nişan aldı
istinat boşluğunu aldı
bastı tetiğe
kırlangıçlar uçuşurken
munzur ağladı
16.02.2016