Münzevi Personayla Gelecek Bahsi

Sevemez uzun hikayeleri beklentiler,
Kesin janrına iyeli ve muteber,
Gece uyandı uykusundan denedi,
Münzevi personayla, samimi söyleşti,

Gölgelerin ziyaretinden sonra ,
Yavaşça yanaşarak odasının ortasında duran balkona,
Usul usul dışarı baktı,
Ardı arkası kesilmeyen bir yağmur vardı,
Hiç düşünmeden sonrasını,
Kendini apansız dışarı attı,
Sırıl sıklam olmuş caddelerin arasında sokaklardan geçerkendi,
Fark etti ki ,
Cılız bir çocuk gibi yürüyordu önünde cesareti,

İki genç vardı sakağın başında muhtemelen sevgili,
Henüz sevginin bedelini ödememişler gibi kolkola ve neşeli,
Sevdikleri bir şarkının üvertür ezgisini mırıldanarak geçtiler,
Sonra bir adam belirdi,
Ortasının ortasında sakağın , sakallarında seyrelmiş beyazlar ve görkemli gövdesinde bir çocuk,
Kimseye vermeyecekmiş gibi sıkı sıkıya bağlı kendi canını tutuyor gibiydi ,
Oysa,
Her babanın göreviydi ölüme kadar kalbinde taşımak ,
Peki ya sonra,
Münzevi personaya gelecek vakti,
Bu bahsi açmak,
Düşündü,
Sadece düşünmek istemediğini düşündü,
Kasıtsız sade ve iyi niyetle nefretini,
Geçmişinin nasıl kasıtsız ve iyi niyetle geleceğini,
Herseferinde bir şekilde maffettiğini,
Artık ortasının sonuna geçmişti sokağın,
Fark etti ki ,
Cılız bir çocuk gibi yürüyordu önünde cesareti,

En uzun gecenin Aralık koymuştu adını,
Yavaş yavaş ağar gelmeye başlamıştı kalbine bu can bu nefes bu varolamayışın sancılı yağmurları,
Ortasının sonuydu sokağın, sevgilinin tahtına doğru iğne yapraklı yeşil ağaçlarla dolu bir parkın önünden geçerken ,
Kavga eden yaşlı insanlar gördü,
Ayırmak istemezcesine kendince birkaç bir şeyler söylemeye yeltendi,
Münzevi personanın “e” hali,
Kelimelerin büyüsünde bu aritmetikte yalan olacaktı,
Hem ne kadar kalmıştı artık sakağın sonuna gelmeye,
Ne gereği vardı sanki
Kimsenin itibar etmediği
Bu sıkıntılı gerçeklikte,
Şiddetini artırmıştı dahada sokak biterken bu yağmur,
Fark etti ki ,
Cılız bir çocuk gibi yürüyordu önünde cesareti,

Uzun hikaye
Artık ne şeref , ne haysiyet nede aile
Ne yaptığı iş için kazandığı para,
Ne insanlara verdiği değer, nede arpasuyundan aldığı hediye
Ne yalnızlık ne muteber şu karanlık
Son dönemecine gelmişti ,
Sokağın ortasındaki sona
yani makam odasının önüne varmaya,
Fark etti ki ,
Cılız bir çocuk gibi yürüyordu önünde cesareti,

Zaten sevmez uzun hikayeri , münzevi persona
Ha gayret artık
Münzevi personayla bu bahsi kapatmaya
……………..

İlke SÖKER