Münzevi Şiiri - Mustafa Turay

Artık gözlerimde hüzün besleyeceğim
Kalbimi kör kuyularda boğdurdum
Yazdığım şiirlerde ansızın kaçan firari bir kelimeyim ben
Ne sonu var ne de başlangıcı bu hikâyenin
Tabiatın raf tozuyum, gözyaşlarımla sileceğim kendimi
Gövdemdeki tüm yaralar aşk hastalığındandır
Yüzüm ellerimde bir fil mezarlığı
Yüzün gözlerimde yeni yıkanmış kefen
Seriyorum boylu boyunca bedenime
Kederden her mevsim çığ düşüyor kirpiklerime
Ellerin tenime açılan gizli bir geçit şüphesiz
Sana bedenimi değil beynimdeki tımarhanemi sunuyo-rum
Çocukluğum bir deli gömleği gibi duruyor hatıra-larımda
İçimdeki oksijen azalıyor, sen ciğerlerimden gittikçe
Sen gittikçe ruhum dışarı çıkıyor, anla!
Hiçbir tanığım olmuyor bu yaşadıklarıma
Bu bendeki bambaşka bir inziva