Münzevi Şiiri - Mehmet Çakır

Gönül mahzenime kilitlediğim,
Sırlı bir sevdanın esiri oldum.
Kalbimle aklımı eşitlediğim,
Fikir mizanında aslımı buldum…

Sararken içimi aşkın alevi,
Gözümde büyüdü hasretin devi,
Sevgi doğasında ben bir münzevi,
Her nefes alışta huzurla doldum…

Bozkırın düzünde yılkı atları,
Sanki uçuyorlar yok kanatları,
Gülizarı sarmış yaban otları,
Ellerim kanarken hepsini yoldum.

Aksakallı bana bir el uzattı,
Rüyamda gördüğüm muhterem zattı,
O an yaşadığım her şey tezattı,
Kuşlar uçtu, güller açtı, ben soldum…

Ayrılık dediğin bir kış uykusu,
Uyanınca bile geçmez korkusu,
Burnumu sızlatan bahar kokusu,
Bir düş bahçesinde miske boğuldum…

Bu inziva kısa sürdü uyandım,
Hakikatin hududuna dayandım,
Korkumla yüzleştim kor gibi yandım,
Her kıvılcım alev oldu kavruldum…