Münzevi Şiiri - Önder Karaçay

Fütursuzca konuşan gözleri vardı,
Derinlerde büyük bir kıvılcım yakardı,
Görmüş geçirmiş olmasına rağmen yine de bakardı.

Ununu eleyip duvara asmış
Demelerine bakmayın,
Hırslarından arınıp arınamayan bir insanın
Gözlerine bakmak yeterli

Mutsuz bir münzevi
İnsanlardan kaçma sebebi

Yüreğini ağzında taşır
Bu alemde rüyada dolaşır gibi dolaşırdı

Başı bağlı değildi

Gözlerine nedeni belirsiz bir bakış çökmüş
Belki ki çocukluğundan beri
Çocuklarla büyümemişti.

Yutkundu

Şairlerin şiirleri de reçete gibiydi,
Acaba bu reçete hangi derdin ilacıydı

Hayatta bir tek aşk
Ayrımları geçersiz kılardı,
O da bu gözlerde vardı.

Vaktinden evvel ağaran, sakalına, saçlarına,
Tutuşmuş beyaz bir aleve dokunur gibi
Eli değdi
Yüreği bir davul gibi güm güm atıyor olmalı ki;
Birden olduğu yere eğildi, yığıldı ve kaldı.

….sonrası
Sonsuza kadar inzivaya çekildi.

Önder Karaçay