Mûnzeva Şiiri - Ali Şahan Avsuz

Çocuktu,küçük bir kız çocuğu,

İsmi Mûnzeva,

Sokaklarda amaçsızca koştururdu,

Yorulup kalırdı,burnu akardı.

Silmezdi burnunu yahut bilmezdi,

Akarsa burnu çıkacaktı adı sümüklüye,

Koştururdu sade oradan oraya,

Geçip giderken yıllar ardı ardına.

Büyüktü sonra,güzel bir genç kız,

İsmi Mûnzeva,

Her gün dur durak bilmeden gezerdi,

Okula giderdi,bir de arkadaşlarına,

Bazı zamanlar onlarda kalırdı,

Bilmezdi kaldığında çıkacaktı adı yolluya.

Erişti sonra,alımlı bir kadın,

İsmi Mûnzeva,

Usanmadan her gün işe giderdi,

Çocuklarını tek başına büyütürdü,

Baş örtüsü takmazdı,kapalı da giyinmezdi,

Bilmezdi kapanmazsa adı çıkacaktı namussuza.

Çocuktu,saf,temiz bir çocuk,

Tek suçu burnu akmasıydı,

Dediler ki,Sümüklü Mûnzeva.

Büyüktü,güzel bir genç kız,

Tomurcuklanan ağaç gibi gelişiyordu,

Dediler ki,Yollu Mûnzeva.

Erişti,alımlı bir kadın,

Anneydi başını kapatmasa da,

Dediler ki,Namussuz Mûnzeva.

Hayattan tat almadı ki yaşadığında,

Dayanamadı da yaşadıklarına,

Eceliyle ölmek zordur belki kadın olana,

Öldürdü kendini,kıydı güzel canına,

Bilmezdi eceliyle ölmese adı çıkacaktı imansıza.

Bir insandı,zararsız,güzel bir insan,

İsmi Mûnzeva.