Müntehir Şiiri - Kaan Kılıç

bin yıllık enkazından huruç ettiğim denizin
ve kördugum burgaçların dügümlü ahkamıyla
burgu burgu çözülerek bir kente indiğim
korkunc bir tufan gıbı kenti tersyüz ettigim
okunaksız yazgım kadar silinip esırgensin!

ve aşiret töresinin tahakkümlü buyruguyla
bir kentin ortasına devrilme soyluluguyla
kanrevan kursunlara göğsü siper ettiğim
militan bir martı kadar şevkle çıglık çığlığa
kentin saltanatıyla devrildiğim bilinmesin!

çünkü yabani arıların ağır kanatlarıyla
ürkünç vızıltısıyla ben şehre ineceğim
karartma sahafların sahifesi ardında
kılıç artıgı kadınların talan bağırlarına
kurşunlanmış süvariler gibi devrileceğim

dudağımda intihar mütercimi şiir mürekkepleri
mosmor öpüşmelerde kurumuşken sevgilim
soğuyan bir kadavraysam kim fark eder beni
ve kanlı mürekkeplerle şiire bulaşınca
enkaz dudaklarımdan buzul sular sızınca
solucanlarla kaynayan iltihaplı toprakla
kim örter buza kesmiş titreyen cesedimi

artık hangi kent saklar sevgilim beni
helak olmuş tufan artığı küffar sokaklarından
zehirli glayöller fışkırtan mezarlara
kim kaldırır günahkar isyancı cenazemi!

yani ki şu şehirde solup gitsem sevgilim
kim eker tekerürren kovuldugum topraklara
köklerinden mülteci müntehir bir ağaç gibi...