Munise Şiiri - Ahmet Çelik

Canla aşinalığı biliriz ruhi ezel
Şu tene anlatılan bence hariçten gazel
Saklansan sır inine bulmadan seni hazel
Harman diye savuram gökyüzüne Munise.

Kaçar isen ilimden çeker bir kalın yular
Kanadı çift olanın boynunda ipek fular
Dalma sakın ummana boğmasın derin sular
Gel diyerek çağıram sırt düzüne Munise.

Gönlündeki ateşle insanı eyle tarif
Çiğne gurur, kibiri dua etsin her arif
Benliği terk edene şimdi derler çok zarif
Cehennemde kavuram aşk közüne Munise.

Sen ovdukça dökülen dünya kap kara kirdir
Ayrı görüp üzülme yaşananlar hep birdir
Hakikatte gerçekler kaybetmeyen tek pirdir
Çok güzele sağıram bak gözüme Munise.

Ev yapsan da zirveye yıkar küçücük nazar
Adem babadan beri mezarın kendi kazar
Bir kez demez ki insan kalpte kurulsun Pazar
Ben kantardan ağıram sor özüne Munise.

Kurduğun bunca hayal avuçlanan bir hedik
Israrı sürdürerek açma duvarda gedik
Bilsen de bilmesen de ervahta evet dedik
Sana senle bağıram dön sözüne Munise.

21.06.2012
Ahmet Çelik
Ceyhan
Saat:16.00
HAZEL: Ölüm meleği
HEDİK: Kaynatılmış buğday.