Münire Şiiri - Münire Çevik

***MÜNİRE ***
Nasıldı çocuk olmak unuttum.
Çocuk dediniz de, aklıma geldi.
Tek odalı, dört merdivenli,
Sade topraktan ahşap evimize,
Yıllar var gidip görmemiştim.
Duydum ki yıkılmış,
Çatısı altında barınamadığım
Ana, baba kokusuna
Hasret kaldığım kerpiç den evimiz.
Ah bir hatırlayabilsem nasıldı çocukluğum!

Halasının büyüttüğü garip kuştum
Halam” garip kuşun kanadı koltuğunun altında olur” derdi.
Garip gider, garip gelirdim okula.
Ah yaşamak varken yaşayamadığım çocukluğum.
En çok sevdiğim şeydi,
Siyah zeytini yufkanın arasına dürmek .
Bir de yarısını arkadaşlara vermek.
Kardeşim yoktu benim,
Ne güzel şeydi bölüşerek ekmek yemek.
Aynı çatının altında kardeşlerim olsa,
Didişerek yemek yesek aynı yorganın altında uyusak
Kim bilir ki nasıl olurdu benim çocukluğum?

Çocuk ne demek, çocukluk ne demek?
Sormayın bir daha bana.
Ben hiç çocuk olmadım ki
Çocukluk ne demek nereden bileyim?
Baştanbaşa hüzün dolu çocukluğumdan her anım
Hayatın içinden baştan sona epik bir şiirdi benim canım.