Ne ağır yükler varmış oysa yüreğimde,ne ağır bir geçmişim... Belkide hepsi gözümde büyüttüklerimdi masum bir sevgiden arta kalan acılarla Şimdi yolcu ettim duygularımın kağıtlara dökülen yüzlerini. İki kişiydiler; Seven ve terkedilenin yüzü acıyla bakar olmuştu Diğer suret ise bulanık ve dibi görünmeyen bir kuyu gibi karanlık... Anlamını yitirmişti artık herşey,zamanın duraklarında boş bir bekleyiş kalmıştı yalnızca Oysa aşka iki kişi yakışırdı Evet aşka iki kişi yakışırdı... İki emek,iki çırpınan yürek,iki özlem... O resimlere de öyle,her baktığımda yüreğimi dağlayan o resimlere Tek kişilik bir aşkla yaşanmıyor çünkü bu sevda Yetmiyor birkaç parça anının gölgesine sığınmak... Avuntuya gerek yok diyor zaten terkeden suret, Yaşandı bitti diyor,GİTMEM GEREK,SUSMAM GEREK...
efkarı bir yaralı ayrılıktan beslenen moro romantica bir şiir ağır bir geçmişin derin ağrılarını hisettirebiliyor insana iliklerine kadarama aşkı sadece iki kişiye yakıştırması bence şiirin ruhuna maneviyatına ters düşmektedir açık ufuklar ve daha fazla ışık ve aydınlık diliyorum başarılarının devam ...