Münir Engür Şiirleri - Şair Münir Engür

Yıllarca yalnızlığa yazdım.
Resimlere vurulup,
Karakalem güzelliği anlattım.

Sonra uzanıp gökkuşağına,
Renkli kalemlerle resimler yaptım.

Ötelerin sonsuzluğundayım.
Alabildiğine yalnız; bitiriyorum kendimi.
Uçurumların eşiğinde bir ağaç gibi,
Bir avuç toprağa tutunuyorum.
Yokluğunun esintisiyle,
Her gün bir kökümü daha yitiriyorum...

Ey entel dostum.
Ece barda yudumlarken neskafeni,
Çocuklarda açlığı düşün.
Düşünki,
Önüne eğilsin başın...

Zamanın içinde uyurken umutlar
Gözyaşı sesizliğiyle yürüdün yanağımdan
Yinede,
Kurumana izin vermedim.

Sustum ama durmadım bilesin.

Unutasım gelmiyor ama unutacağım.
Süreceğim gözlerime karanlığı
Yarınlar yok,
Duracağım.

Taş gibi değil,

Sabahında bir rengi varmış.
Gün ağarırken sokağın,
Pusun,
Patlamayı bekleyen şehrin,

Ağlamak anlamaktır
Utanma.
Yoğur gözyaşınla harda çömleğini
Yoğurki dolacak kabın olsun

Titresede ellerin korkma

Uçucu kuşlar yüceleri sever.
Erişilemeyenlerde solumayı sever yaşamı.
Öyleki,
Kanatlarını kırarcasına...

(12.03.1993 Malatya)

Dinle beni sevgili,
Dinleki sezebilesin.
Dokunup çıplaklığına özünün,
Yaşama sevgi süzebilesin...

(22.05.1993 Malatya)

Ben bu karanlığı bilirim.
Yılları uyuttum gecelerde.
Sarılıp umutlara,
Yalnızlığı büyüttüm...

(1991 Malatya)