Münevver’siz kalmak -2

Müstesna-i Şahika olan sevgiliye…

Cins-i latifemm, duygularımın mütercimi,
Sâyesinde ünsiyet bulduğum, hadsiz sevgili,

Sensizlikmiş, seni özlemekmiş beni yakıp kavuran.
Seni düşünmek beni öyle hasta ediyor ki,
artık olmalısın yanımda, aksi halde muhtaç kaldım ilaca.

Hiç bir şeyin, değeri, kıymeti, lezzeti yokmuş sensiz.

Zülfünü görmeye muhtaç, sana hasret bu aciz adam,
n’olaydı da sensiz kalma cesareti gösteremeseydi.

Münevverim, sensizlik beni farklı musibetlere sevk ediyor, darlanıyorum, sen sen diye kıvranıyorum.

Şeytanın vesvesesine kapılıp,
Sensizken neler düşündüğümü bir bilsen,
mahcubiyet duyar, bu ayrılığı sonlandırırdın.

Sensizlikle alâkalı her yakınma, kaderi tenkit,
haddimi aşıp İlâhiye’ye karışma anlamına da gelebilir, haklısın.
konu sen olunca, aklımı kaybettiğimden bahsetmiştim.

Senden ayrı olmak ne büyük musibetmiş !
İnancımıza göre sıkıntı ve musibetler her zaman ceza değildir, bazen rahmettir;
bu düşünce ile tesselli oluyor,
her an yollarını gözlüyorum.

Benden duyacağın,  âhh u vâh, keşke gibi serzenişler,
sadece seni yanımda göremediğim  zamanlarda oluyor! 
Beni sensiz bırakma!

Seni tanıyan herkes, tabiki seni sever,
seni tanıdıkça sana olan sevgileri, gelişip güçlenir, hiç şüphem yok.

Yalvarıyorum, bundan böyle hiç kimseye, seni tanıma fırsatı verme,
benim sevgim sana yeter…

Seni seven ve daima sevecek olan müştak’ın,
aşk ateşinde, pervanen olarak bile isteye yanmaya razı.

Süleyman’a da söylenildiği gibi,
İçinde bulunduğum durumu, “HAK”
kafir olan kullarına dahi göstermesin !