Münevver Döker Şiiri - Abbas Paksoy

Münevver Döker
Seni, bu dünya ya, kim saldı.
Şavkın, gözümü benden aldı.
Tomurcuklarda, gözüm kaldı.
Diklenmeyen gül, neye yarar.

Münevverim, nereye göçek.
Sensiz, badeyi nasıl içek,
Çiçek üstüne, yeni çiçek,
Eklenmeyen gül, neye yarar.

Münevver döker olmuş, adın.
Senin gibi, olmalı kadın.
Abu-Hayat’tan, tatlı tadın.
Koklanmayan gül, neye yarar.

Köşelerde, eriyip bitme.
Özünü yakıp, duman etme.
Kıymet bilmeyen, ele gitme.
Saklanmayan gül, neye yarar.

Polenlerde, zenkten bir balsın.
Tazeliğin, hep böyle kalsın.
Paksoy’um, kollarında ölsün.
Beklenmeyen gül, neye yarar.