Münevver Dediğin

Gönülde şarıl şarıl akıp giden bir çeşme.
Yeri geldi hatiptir yeterki onu deşme.
Güven dolu sözleri kafası çok aydınlık.
Çok harika ders verir aldanıp kuyu eşme.

Kitaplar birer çiçek bal almayı bilene.
Ne mutlu olsun derim tozlarını silene.
Kendisini aşmamış gereksinme duyana.
Sözlerden ilham alıp dilim dilim dilene.

Bugünün münevveri her şeyi bilen değil.
Bilgiyi kafasindan elbette silen değil.
Neyin nerede olduğunu bilen kişidir.
Işini iyi bilir merhamet dilen degil.

Açlık susuzluk gibi kitaplar ihtiyaçtır.
Aradığın konuda hem ışık hem ilaçtir.
Okuyucu bazinda ilgilere göredir.
Merak yoksa içinde inanki ona taçtır.

Sözünü esirgemez taşi gediğe koyar.
Fikirle çevresini görseniz nasıl oyar.
Ayaklı kütüphane derler onun adına.
Adam gibi adamdir etrafi ondan doyar.

Münevver dediğimiz mahallemizde kızdı.
Oda evlendi gitti şimdi nerede sızdı.
Yaşamin kucağında zorluğu göğüsledi.
Peş peşe çocukları ne kadar güzel dizdi.

Mumla arar olmuşuz münevver denen insan.
Dilinden anlamaya gerekiyordur lisan.
Hoş ne kadar denirse ağzı olan konuşur.
Kültürü yetmeyenler oluyor sesi kısan.

Akademisyen deyip münevver arar olduk.
Çıkmaz sokakta kaldık aydınlık sorar olduk.
Oynandı mazimizde oyun üstünde oyun.
Geçmişin hatasına kafayı yorar olduk.

Hüseyin KARA 16.07.09 abd