Münevver Bir Kadının Hayalleri

Bahçesinde ebruli hanımeli açan bir evim olsun istedim
Ve her akşam kapısına gelip
Benim yüreğimde yaşayan Mavi Gözlü Bir Dev’im
Minnacık bir kadın olabilseydim
Belki bunlara sahip olabilirdim...

Öyle bir sevgi öyle bir sevgi yaşayabilirdim ki
En içten, en mağrur halimle
Fütursuzca sevdiğime güvenebilir
Mütemadiyen nazlanıp, sızlanabilirdim
Sevdiğim benimle hep umutlu, hep kuvvetli olabilirdi.

“ Zavallı bir çingenenin kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
Geçirecekse eğer ipi boğazıma,
Mavi gözlerinde korkuyu görmek için
Boşuna bakacaklar Nazım ‘a “ diyen
Korkusuz dizeler yazdırabilmek isterdim.

Mektuplar, rubailer ve daha niceleri…
Çaresizliğin pençesinde hasretle yoğrulmuş gecelerde
Sıkıntıya batırılıp yazan,
Bir kalemin ucundan çıkan ümit var bir yazı olmak…

Yalnızlığın demlendiği duvarlar arasında
Günlerin geçmediği,
Senelerin ise çabucak akıp geçtiği bir yerde
Sevdiğimin zamanı olmak isterdim
Aşkla beklemek arasındaki zamanı doldurmak için.

Mini minnacık ve hiç aldatılmamış
Bir kadın olabilseydim eğer
Yerini bulmuş bir adalet olmak isterdim
Ve coşkun bir hürriyet gibi sevdiğimi damarlarına kadar kuşatıp,
Koşulsuz özgürlüğü tattırabilmeyi dilerdim.