Mündemiç Şiiri - İlhami Bulut

Bu melali de gidermeli hüzn ü ilhamın
Gülgûn bir piyalede son bir yudum gibi
Bir yudum gibi, çekmeli bir şeb-i aşkı
Bu şi’rin anlattığı zarif, leyli bir kadın

Yağmur ırmaklarını bağladım leylim
Eteklerinde deniz, dağ ve bulut bende
Hepimiz birbirimize benzemeliyiz
Kuraklığa açılan nisan kulübesi sevgilim

Niye yapıştı dudaklarına giryende buseler
Müşterek değil miyiz şulesine didelerin
Mantığa yolumuz düşmez ki bu tahayyülde
Yalan yerde işi yoktur, bu hüzn-ü ilhamın

Aynı alemde sefer eyleriz kuşlarla biz
Niye ayaklarımıza dolanır bu gökyüzü
Lehü’l-emrin mihrimah bahsinde mündemiç
Efgânı mihrabında kalır konup giden aşıkların