Münafık Şiiri - Nazmi Saraçoğlu

MÜNAFIK
Tebessüm ederek geldi yanıma
Meğer yüzü gibi kalbi bozukmuş
Virüs gibi kastı varmış canıma
Meğer o kansızın kanı bozukmuş

Dost dedi! ben seni kardeşim bildim
Yardıma muhtacım yanına geldim
Dışarda, sokakta, ayazda kaldım
Meğer hilebazın hanı bozukmuş

İnandım gönlümün kapısın açtım
Adam bildim aldım, kenara geçtim
Beraber yedim de beraber içtim
Meğer asılsızın aslı bozukmuş

Dediler biliriz bu sahtekarı
Aldanmayın sakın bırakır yarı
Diktiği ağacın olmaz ki barı
Meğer uslanmazın kökü bozukmuş

Başladı derinden kuyu kazmaya
İftira, yalanla öykü dizmeye
Niyeti makama, mala sızmaya
Meğer bu soysuzun kastı bozukmuş

Sonradan fark ettim yalanı çokmuş
Hayatında bir tek doğrusu yokmuş
Çatal dilli yılan, zehirli okmuş
Meğer düzenbazın sözü bozukmuş

Başı önde gezdi ilk geldiğinde
Utangaç dururdu el verdiğinde
Sonra gözü kaldı el eteğinde
Meğer edepsizin sütü bozukmuş

Münafık der isem inan az gelir
Salkımı kendi yer talkını verir
Abdestsiz namaza seccade serir
Meğer imansızın dini bozukmuş

Abisi, dayısı, hamisi varmış
Ahtapot kolları her yeri sarmış
Karada yürüyen gemisi varmış
Meğer dümensizin yolu bozukmuş

Devletin malını deniz sanıyor
Yemez isen seni keriz sanıyor
Ferasetle bakan onu tanıyor
Bilip susanların şanı bozukmuş
Böyle kansızların kanı bozukmuş

Nazmi SARAÇOĞLU