Münafık Şiiri - Osman Erdoğmuş

Dışı İslam görünüp, yüreğinde küfrüyle,
Bembeyaz elbiseyi boyar ala münafık.
Güler yüzlü görünüp sakladığı kiniyle,
Bir yerde durmaz konar daldan dala münafık.

Her zaman tereddütte hakla batıl arası.
Cüzzamlı hasta gibi kapanmıyor yarası.
Ne kadar da ilginçtir, köstebektir manası.
Hep sağ gösterse dahi gider sola münafık.

Aslında bize değil kendinedir yalanı.
Kandırdım zannediyor ona yakın olanı.
Doğrunun düşmanıdır, sever kara çalanı.
Kâfirin yakın dostu hep kol kola münafık.

Kördür görmez önünü, sapa yollardan gider.
Fesat çıkarma dersin, ıslah ediyorum der.
Hem sağır hem dilsizdir, batıl davası güder.
Kırmızı halı sersen girmez yola münafık.

Çıkarını düşünür, menfaati hep önde.
Yalan adı olmuştur, doğruluk yok sözünde.
Zerre onunsa eğer dünya yoktur gözünde.
Allah’ı bırakır kul, olur kula münafık.

Korkaktır sahtekârdır, derde sokmaz başını.
Hamuduyla götürür kurusunu yaşını.
Ona sevgi besleyen yakın arkadaşını.
Değerini bulursa satar çula münafık.

Şu kısacık hayatta, nokta menfaat için.
Çatlarcasına yer de bilmez halini açın.
Virgül gibi eğilen tüm insanlardan kaçın.
Dinini değiştirir beş, on pula münafık.