Münafık Şiiri - Mehmet Ali Akçınar

MÜNAFIK

Münafıklar sabrımızı taşırır
Dedikodu karnımızı şişirir
Cadı kazanında fitne pişirir
Ekilmedik yerde biter münafık.

Habis böceğidir değmeden kokar
İmalı konuşur fitneler sokar
Acımaz kimseye yuvalar yıkar
Tezek dumanıdır tüter münafık.

Kuduz köpek gibi salyalar saçar
Mayası bozuktur aralar açar
Hiç doğru söylemez kıvırtır kaçar
Kanserden veremden beter münafık.

Uyuyan fitneyi dürter uyartır
İsterse karayı aka boyatır
Onun dili yılanı da ayartır
Hep yeki atsa da üter münafık.

“Seni severim” der sözüne başlar
Isırgan otudur değmeden haşlar
Sanarsın Mina’da şeytanı taşlar
Uğursuz baykuştur öter münafık.

Olamadığı olmuş gibi diretir
İstihare yapar yalan üretir
Bir laf duysa on laf kendi türetir
İnsanı belâya iter münafık.

AKÇINAR’ım gammaz duyar irkilir
Nerde dargın görsem içim burkulur
Münafığın ölüsünden korkulur
Zindana lüzum yok yeter münafık.

M.ALİ AKÇINAR