Münafığın gözü......

Geldi öğlen üzeri,Cebrail meleklerle,
Yetmiş bin melek indi,Aişe’nin evine,
Resulullah topladı,müminleri oraya,
Enam suresi indi,vardı akşam geceye.

Kesildi biraz sonra,söndü karardı kandil,
Resulullah buyurdu,Eba Bekir yağ getir,
Geçti bir saat zaman,kandil hepten tükendi,
Baktılar Eba Bekir,kandilde yağ yok dedi.

Ya Resulullah yoktur,alacak imkanımız,
Okuyalım kelamı,ışıklanır hanemiz,
Resul buyurdu ona,tükür ona bir damla,
Eba Bekir durmadı,kandil benzedi aya.

Anlatır Hz.Aişe-Babam damlattı ona,
Çoğaldı kandil yağı,benzer evimiz aya,
Resul emrini verdi,söndürmeyin kandili,
Kırk gece gündüz oldu,yandı durdu kandili.

Geldi münafık biri,nazar etti kandile,
Ne acayip kandildir,yanıp duruyor böyle,
Hikmetten kandil söndü,yanmaz ateş içinde,
Ayşe annem üzüldü,gelip sordu Resule.

Bana Cebrail geldi,buyurur Allah bize,
Kötü nazar yarattım,bakmış birisi öyle,
Bakmasaydı münafık,kandilin hep yanardı,
Kıyamete dek kandil,evde ışık saçardı.

16.10.201//KIRIKKALE