Münacaattır Şiiri - Onur Al

Bir şiire otursam şimdi,
Yarım kalacak satırlarım, biliyorum.
Yarım kalmışlığımı şiirlere de yansıtıyorum artık.
Gücüm kalmamış güçlü görünmeye.
Yalandan tebbessümler, iyiyim demeler,
Bir sürü ustalıkla söylenen yalanlar.
Oysa ki bu yalanlar,
Bir sakız olmuşken ağımızda,
Kimseler yalan olduğuyla ilgilenmezken,
Ve hepimiz bilirken yalan olduğunu,
Yine de inanıyoruz.
Belki de inanmıyoruz,
Sadece mış gibi yapıyoruz.
Bir tek Tanrı mış gibi yapmıyor bizlere,
O da Tanrılığını gösteriyor işte.

Ah Tanrım,
Görüyorsun işte,
Gerçi sen görmesende biliyorsun ya,
Olsun.
Biliyor musun Tanrım?
Bazen bir tek sana inanıyorum.
Kadere, kazaya hiçbir şeye inancım kalmıyor.
Bazen sana da kızdığım oluyor ya Tanrım, affet.
Bu hastalıklı vücudumla,
Bu narsist meşrebimle,
Bu kadar kulun olabilmeyi becerebiliyorken,
Benim içinde cennetlik yerin var değil mi cehenneminde ?
Ben sana sonuna kadar inanıyorum Tanrım.
Bütün kitaplarda görüp okudum Seni,
Bütün kitaplarında hak verdim Sana.
Şayet Tanrım sen her şeyden münezzehsin ya hani,
Amenna ve saddakna ,
God is one.
Sana şirk koşmadan,
Kendimi bazen tanrı olarak düşünüyorum,
Ama öyle lat, menat, uzza gibi değil,
Tanrı gibi tanrı düşünüyorum.
İşte tam o zamanlarda sana olan inancım,
Sevgim, imanım, hayranlığım ölçülemiyor,
Süveydam bir gayzer gibi kaynıyor adeta,
Mesela Samirî gibi bir kulum olsa,
Ya da Hişam gibi,
Ya da Kerbela'da ailemi katletseler,
Yek vücudumla,
Bütün alemi kudretimle,
O mübarek yere iner,
Koyduğum bütün kanunları bozarak,
Onların ruhlarını gözlerinin nurlarından çıkarırdım Tanrım!
İşte bu yüzden senin Tanrılığını tanıyor ve biliyorum,
Ve sonuna kadar da sana inanıyorum Tanrım.
Şimdi bu şiiri tekfirlikle,
Ve beni ulvi kafirlikle suçlayacaklara,
Bir sözüm yokken,
Sana içimden aylediyorum Tanrım,
Bu söz bilmezler içinde.