Münacaat Şiiri - Taş İskele

Kıyamadım seni tütünüm,
yaprak yaprak kal istedim.
Tuz kokulu genzim.

Tütünüm.
Biliyordum.
Yaprak yaprak yarama bassam seni şifasın.

Bildikçe ölürsün dedi gözü gözüme değmemiş söz.

Öldükçe olurum dedim.

Hiç bir şey yazıldığı gibi okunmuyor hayatta dedi damarındaki vav , dilimdeki elife.

Sen gidende aşkın yolculuğu pazarlanıyordu kâfın telaşında.

Yaklaşma dedi Tanrı sözü misali
Yolunu arayan yolcu.

Yolcusunu arayan yol yağmur duasında.

Suyun külü müydü yüreğe düşen vefası baraka gönlün.

Gecenin çölünde,
Ne yol üşüdü kalbalığında,
Ne de yolcu üşüdü yalnızlığında.

Şahmeran bir tutkuydu panzehrin zehirle vuslatı.

Bilene bilene körelen ağı,
Bezgin gönlünü sakın ola avutma kahkaha ile.
Gönlünün bereketli ıslaklığı gözünde
Koparma tütünle arandaki bağı.

Suflör yalnızlık,
seslendir artık sahnenin kalabalığını.

Sen içimize atılmış değilsin.
İçine atmışsın sen bizi.

Sen öyle yalnız,
Ve yalnızlığın öyle kalabalık ki...

Yak bir mum,
Sar bir tütün.

Üzerimizden uçup giden bülbüller konsun gül dalına...