Münacaat. Şiiri - Abdulhamit Erkaner

MÜNACAAT.
Evlat dedi, Gelsende olur,
Gelmesende, Sanki der gibiydi,
Bana sanki Babalık yaptın,
İçinden Fatih’amıda okur,

Ah ki ah Rabbim ben neyleyim,
Bu canı sen bana verdin,
Ben sana şimdi nasıl geleyim,

Usandım ve bıktım bu hayattan,
Bitkinim yorgunum ve üşüdüm,
Toprak beni ısıtırmı,nereden bileyim,

Çare arasam boşuna beyhude,
Çöllerde ki deli derviş gibiyim,
Kendim söylerim kendim çalarım,
Kimse bilmesede bu benim iç feryadım,

Bende kuşlar ile dertleşirim,
Gönlüm ızdırabın pençesinde,
Ey yaban kuşları dostlarım,
Alın götürün beni öteler ötesine,

Kendim ettim kendim çekerim,
Evladıma bir merhem süremedim,
Belkide ben bunları hak ettim,

Son vaktim zamanın neresinde bilemem,
Kalbimin künhünü bilen efendime seslenirim,

Senki tüm kâinatı kuşatansın,
Şah damarımdan bana yakınsın,
Affına muhtacım sana muhtacım,
Artık yanına katına beni almazmısın,

Ne olur gazaplanma bana,
Senin merhametine muhtacım,
Ben sana hakkıyla kul olamadım,
Sorumluluklarımı bilemedim, sarılamadım,

Senki Subhansın Âlemlerin Sultanısın,
Benki kendime sahip olamadım,
Nefsimin hezeyanlarına kurbanım,
Senin kudretine ve Esmana ise hayranım,

Biliyorum, Dünya hayatı sınav yeridir,
Dertsiz çilesiz ekinsiz mahsul olurmu?
Tövbesiz şükürsüz kusursuz kul olurmu?
Sensin her şeyden beri Es Samed olan,
Affettiğin ve sana sığınana hiç ateş dokunurmu..