Mumya Şiiri - Hakan Ardıç

İçerde! ...
Zaman yabancı yüzlere sinmiş
yorgun bedenleri kolluyor.
Kara bir urganla bağlanmışım
Gölgeler kanatlıyor,
hayalleri saklı yüreğimde.
Gecelerde sensizliğe mola verdim
Suya bırakır gibi
günahlarla tatlandırdım nefsimi
Taştan tanıklar önünde kilitlendi diller
acı-katran koyuluğunda sözler
Sislerde dağılan tövbe!
Zamanın terkisinde yaralı yüreğim.
Ne gidecek bir yer,
ne geçecek bir zaman aralığı
Suya çaldım öfke dolu serzenişlerimi!
Ve solup giden bir ömrün ardından
Güz yapraklarının rüzgara karışıp
Bir o yana bir bu yana
savruluşuna benziyor,
küllenmiş bu sevda!
Dışarda! ...
Çınar altında
yağmurda yıkanan gecenin kiri
hain örtüsünden sıyrılan arzu
Ve sen!
Son bir kez yürüyecek ve ay ışığında asılı kalmış tutkunun
büyüleyen ihtişamına sığınacaksın.
Kırılmış bir aynada asılı kalmış sevincin
Karaltılara takılı bedenin
ve resimlerde kalmış suretin
Sevgi sözcükleri haykıracak
Her gece ahdeder gibi
ayrı bir mezar taşı dikeceksin bedenime
Bense,
uzaklarda kalmış bir mumya! ...