Son romantiklerdir, bu mumlar:
Ters yüz olmuş ışık-kalpler eğilmiş parafin parmaklara,
Ve parmaklar, kapsanmış kendi halelerinde,
Sütsü, handiyse şeffaf, azizlerin bedenleri misali.
Önemli nesnelerin bütün topluluğuna
Aldırmaz davranışları, dokunaklıdır,
Bir gözün derinliklerinde iskandil etmek tek kelimeyle
Gölgelerinin boşluklarında, sazlıklarının saçağında,
Ve sahibi otuzunu geçmiştir, güzelliği kalmamıştır artık.
Daha sağgörülü olurdu gün ışığı,
Herkese adilce söz verirdi.
Balon yolculuklarıyla ve stereoptikonla demode olmalıydı.
Kişisel görüş açısının zamanı değil şimdi.
Yaktığım zaman onları, iğnelenir burun deliklerim.
Onların solgun, mütereddit sarılıkları
Sahte, Edward’sı duygular çağrıştırır,
Ve ben anımsarım Viyanalı anneannemi.
Franz Joseph’e güller vermişti öğrenciyken.
Terlemişti ve ağlamıştı vatandaşlar. Beyaz giymişti çocuklar.
Ve Tirol’da gamlanmıştı dedem,
Kendisinin Amerika’da şef garson olduğunu hayal ederken,
Soğuk peçetelerin, buz kovalarının arasında
Yüzerken kutsal bir kilise sessizliğinde.
Armutlar kadar şirindir bu küçük ışık kürecikleri.
Müşfiktirler yatalaklara ve aşırı duygusal kadınlara,
Yumuşatırlar o kel ayı.
Rahibe-ruhludurlar, yanarlar göğe doğru ve evlenmezler asla.
Baktığım çocuğun gözleri azıcık açık.
Yirmi yıl sonra düşmüş olacağım
Cereyanda kalmış bu kısa ömürlü şeyler gibi.
İzlerim dökülen gözyaşlarının kararıp matlaşarak incileştiğini.
Hâlâ bir doğum uykusundaki bu çocuğa
Herhangi bir şeyi nasıl anlatabilirim ki?
Yumuşak ışık örter O’nu, bu gece, bir şal misali,
Gölgeler eğilir vaftiz törenindeki konuklar gibi.
[1960]
Sylvia Plath (1932-1963, ABD)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 6.2.2009 11:44:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Candles by Sylvia Plath They are the last romantics, these candles: Upside-down hearts of light tipping wax fingers, And the fingers, taken in by their own haloes, Grown milky, almost clear, like the bodies of saints. It is touching, the way they'll ignore A whole family of prominent objects Simply to plumb the deeps of an eye In its hollow of shadows, its fringe of reeds, And the owner past thirty, no beauty at all. Daylight would be more judicious, Giving everybody a fair hearing. They should have gone out with the balloon flights and the stereopticon. This is no time for the private point of view. When I light them, my nostrils prickle. Their pale, tentative yellows Drag up false, Edwardian sentiments, And I remember my maternal grandmother from Vienna. As a schoolgirl she gave roses to Franz Josef. The burghers sweated and wept. The children wore white. And my grandfather moped in the Tyrol, Imagining himself a headwaiter in America, Floating in a high-church hush Among ice buckets, frosty napkins. These little globes of light are sweet as pears. Kindly with invalids and mawkish women, They mollify the bald moon. Nun-souled, they burn heavenward and never marry. The eyes of the child I nurse are scarcely open. In twenty years I shall be retrograde As these drafty ephemerids. I watch their spilt tears cloud and dull to pearls. How shall I tell anything at all To this infant still in a birth-drowse? Tonight, like a shawl, the mild light enfolds her, The shadows stoop over the guests at a christening. [1960]
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!