Mümkünsüz Şiiri - İsmail Uysal

Dağları gökyüzüne bağlayan ip gibisin
Bir yanım göğe bakar, dağda bir yanım benim
Kah kalbime yabancı, kahi sahip gibisin
Bir gün dosttan ötesin bir gün düşmanım benim

Bazen yorgan gibisin zemheri ayazında
Baharlar yaşatırsın gülüşünde, nazında
Bazen bütün mümkünler tükenir olmazında
Nutkum tutulur, söner ilim irfanım benim

Ürkek bir ceylan gibi gezerken dağlarımda
Bir aslandan heybetli olurdun nazarımda
Bazen emek aşığı bir sestin pazarımda
Sana meftun bir bakış oldu isyanım benim

Yoksun, sensiz büyüyen karadeliklerim var
Her boşluğa müsavi büyüyordu aynalar
Mevsimlerin adı da tadı da değişti yar
Kasımdan daha solgun artık nisanım benim

Yoruldum, beton beton büyüyen şehirlerden
Yoruldum ameli pis, yüreği tahirlerden
Yoruldum denize çöp taşıyan nehirlerden
Göğsümdeki ummana aktı figanım benim

Göz yağmuruyla dinmez ormanımda yangınım
Yıllar içimden geçti, takatsizim, yorgunum
Kimseye değil sözüm, bir kendime kırgınım
Beni bile anlamaz gayrı lisanım benim

Sen can mısın, canımı sınadığım meydan mı?
Sen kuyuma kervan mı, sarayıma zindan mı?
Sen kalbimdeki ses mi içimdeki vicdan mı?
Sus, konuşma, tutulur akıl izanım benim!