İnsan istedikçe, başarıyormuş.
Sensiz de yaşamak, mümkünmüş gülüm.
Umutlar yeniden, yeşeriyormuş.
Sensiz de yaşamak, mümkünmüş gülüm...
Giderken arkandan, ağladım yandım.
Sensiz yaşanmaz, ölürüm sandım.
Çok açılar çektim, ama dayandım.
Sensiz de yaşamak, mümkünmüş gülüm...
Reva mıydı bana, ettiğin cefa.
Seni seveli hiç,sürmedim sefa.
Resmine sarılıp, günde bin defa.
Sensiz de yaşamak, mümkünmüş gülüm...
Yar olmam gayri ben, yandaşlarıma.
Derdimi söylemem, sırdaşlarıma.
Yazık sana akan, göz yaşlarıma.
Sensiz de yaşamak, mümkünmüş gülüm...
Kayıt Tarihi : 24.4.2008 20:58:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her şeye rağmen hayat devem etmiyor mu.Ama neden se bunu bazen geç idrak ediyoruz.'Zaman herşeyin ilacıdır' diye boşa dememişler.
![Muzaffer Memiş](https://www.antoloji.com/i/siir/2008/04/24/mumkunmus.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!