MümiN Şiiri - Suat Gezmiş

Kahrı vacip
İsyanı farz kıldı kader

Oturup dizlerini dövdü yumruk yumruğa
Yumruk yumruğa çürük et sinesi
Göz çukurlarında inadına yoğuşan kan
Damarlarında kaynayan volkan olup aktı

Kaldırıp elerini havaya
kan çanağı yakut gözlerle
alev çakmak arşa baktı

O anda ne insafı kelimelerin
Uyaksız cümleler sitem yükü
Maddiyatı azaldıkça
Maneviyatını çoğaltan mümin
Unutup tüm ilahiyatını yaratılışının
Küfrü bastı...

Yanağından süzülen bir damla yaşta
Kırıldı ışık
aklı karışık mı karışık
Yüzü kızardı, azardı bozardı
İsyanı bulutlara,
bulutlar da denize karıştı
deniz şaşırdı
azardı bozardı taştı da taşıyamadı
“ belki okyanus olsaydım” dedi deniz
“ o zaman taşırdım”

suyu güneşe verdi
kahrı ateşe
isyanı bulut buhar oldu
taşıyamadı bulut aktı yağmur olup
ince bir serzeniş topraktan
cevap bulamayınca haktan
ırmak olup aktı sitem
suya karıştı
sitem yükü berrak, bulanık aydınlık su
içi yandı
yüreği kavruldu
avuç dolusu içti suyu mümin
tanışık bir tat,

aaaaahhh! Ne baht…
aaaaahhh! Ne baht…