Mumdan İnsanlar Şehri; Konya!

Bir çay bardağı kadar dar gelir Konya,
kendinden uzaklaştığımda,
Özleminden belini avucumda sıktıkça
boğazımın yandığı,
Şems’in aşk od’unda yanmak için
Asya’dan gelen bir Celâleddin nefesidir sanki
boğazımı yakan.
Uzaklaştıkça,
rotası çölden vadilere uğramış
bir rüzgâr gibi,
Kum çıkılarım
katarların geçtiği yol kuytularına.
Kucak açar anne şefkatiyle,
ipek halılar gibi bozkır sahrasındaki kumlar
Ve fakat unutamam
kadife döşenmiş yollar gibi
şehrin içindeki sokaklar.
Uzaklaştıkça özlerim,
sanki yüreğime basıyormuşçasına
ağır gelir adımlar.

Şerefelerini göğe açmış
rahmet isteyen minarelerinden,
yükselen her bir çağrı
Davudi Bilal sesi
Dinle diyor,
Gel diyor,
Allahü Ekber diyor.
Ve o ezanlar ki
harem kapısının tevhid şifreli giriş anahtarı
Bu çağrıyla sanki hareme girilir edeple,
Çünkü bu şehir
Mekke’nin dostu, Medine’nin kardeşi.

Konya!
Mumdan insanlar şehri
Bendi yanarken
etrafına nur saçmada her birisi
Ve onlar
bozkırda toprağın fedaisi
Modern şehirde davanın daisi.
Ecel verileni almadan,
Verilmesi gerekeni veren insanlar şehri.
Ateşbazının parmaklarından çıkan
kıvılcımla pişer hala yemekler.
Ne Endülüs, ne Osmanlı’dır o,
Çünki, yok olmamış olmayacaktır,
Bir başkent,
daima başkenttir
Ve Pir’in davetiyle,
hoşgörüye gel der dünyaya
Dünya döndükçe dönecek semazenler.

Şehir ki
çöl ortasında duru göllerin nilüferi,
Bulut tasında yağmur damlası,
Çamlı dağların ağaran şafağı,
Engin ovada sararan başak,
Dünyanın göz bebeği,
Selçuklu’nun nazenin kalbi,
Narin sokaklarının hamuşanları,
anne şefkatiyle kucakladığı.

Eski mezar taşlarının başındaki
sarık değil
Sanki kader yumağı inzivalarda
hu ve hay’larla akan gözyaşlarıyla
ıslanmış, rahmet rengi yosun tutmuş hepsini.
kimisinde sadece taş var,
kimisinde yok
bir tümseklik,
üzerinde yeşermiş otlar.
Belli ki
altında yatanın rahmeti
yerin yüzünde
Dayasan kulağını
hu duyacaksın topraktan
Sabır hu,
bereket hu,
şükür hu,
sual hu,
hesap günü hu
Alınan her nefes hu,
duyulan her ses hu
Bozkırdan esen yelin sebebi hu
Kuru kamışın inleyişinden
çıkan seda hu
Sille’de hu,
Akyokuş’ta hu,
Gedavet’te hu
Bülbül’de hu,
kargada hu,
ille de hu, ille de hu…

Konya alabildiğine sevgi denizi
Deniz tutuşur mu?
Takkeli dağın zirvesinden
doğuya doğru baktığında
görülen mavi gök kubbenin
Uçsuz bucaksız bozkıra hükmettiği
grilikten yükselen serap
Geceleyin yıldızların
aynı tabloda aksettirdiği
yakamoz rengindeki
şehir ışıklarından yükselen alev
Gönül denizimin tutuştuğu an sanki.
Şehir ışıl ışıl yanıyor gece gündüz
ve ben sevdalanıyorum bu şehre.
Şener İŞLEYEN 17/12/2012