Mum Kokusu Şiiri - Kürşat Uçar

henüz
söndürülmüş mum kokusu
ve arta kalan
dumanıydı
bir ipin ucundaki yangının...
ve üzerimize eriyorduk
küçülüyorduk zaman geçtikçe...
sureti olmayan hesapsız bir sevişte
bir kibrit çöpü uzaklığındaydı;
boşalmak...

'sevişmek' denen şey
birbirini sevmeyen iki kişinin
birbirini kirletmesiydi
doğal bir yolla
ve bu katliam
insan değil ama insanoğlu
yaşadıkça değil ama yaşadığını sandıkça
varolmaya devam edecekti...
ve artık çocukluğumun
iç ısıtan mum kokusu
yine sıcak bir iç salgısının
başka bir bedende mucizelere dönüşmesiydi
ama bu koku iç ısıtmak yerine
soğutuyordu birbirinden
amaçsız yanan
herhangi iki bedeni...
ve sönüyordu son defa
kalan;
bir ipin ucunda
iki yabancı yangının
aynı elektrik kesintisinde
ve aynı soğuk odada
karanlığa eriyişi...