Mum Işığında Düşünmek Şiiri - Turhan Şahin

Gecenin karanlığında sessiz bir andı
Birden içimde garip duygular uyandı

Keskin bir soğukta tüm ışıklar sönmüştü
Her yer karararak zindanlara dönmüştü

Odayı küçükçe bir mum ışıtıyordu
Loş ışıkta soba beni ısıtıyordu

Annem kardeşlerim epey önce uymuştu
Belki bazıları uykusuna doymuştu

Duyduğum tek şey masa saatinin sesi
Ve uyuyanların kesik gelen nefesi

Derken düşüncemle ellerim şakaklarda
Sanki ben odada değil dar sokaklarda

Katran rengindeki çayımı yudumlarken
Yorulduğumu duydum yolları adımlarken

Yaşamak diyordum kafamdakini birgün
Galiba kendimi böyle avutuyordum her gün

El attığım şeyler bir serap gibi sanki
Okyanusta batan bir gemiyim inan ki

Özlediğim dünyayı başladım kurmağa
Az kalmıştı güya mutluluğu sarmağa

İnsanca yaşamak ne demekti acaba
Neden bende verimsizdir ki bütün çaba

Böyle meseleler şiirlerime konu
Ağır ağır yaklaşmakta bir günün sonu

Işığına bedel tükenmekte iken mum
Gözlerimi küçültmeye başladı uykum

Tükenen bir mumla çok şeyi hatırladım
Hayatımda bir mumuma benziyordu hatıralarım

Biraz sonra loş aydınlık zindandı
Belki hayatımda mutsuzluğum bundandı

İşte yanan bir mumdan ilhamlar alarak
Geride kaldı bir gün uykuya dalarak