Mum Dikili Lalezar Kaplumbağaların O Kut ...

Olanca kulluğumla selamladıktan sonra serin sularını boğazın,
Çürümüş akasya yaprakları boyunca,
Diri gül mevsimini müjdeleyen
Polisi bol otobanların sırasınca
İçerilerine koştum ey İstanbul’um.

Titrek kalbimden süzülen aşk şerareleri,
Yalayıp geçti nur yüzlümün yanaklarından rüzgar gibi,
Senin yosun kokan meydanlarında.
Ve hicrana garketti cılız kuzgunlarının kıyıya vuran pençeleri.
Artık yepyerlin olan biz aciz miskini…

Ansızın dumanlarla yanımda bitiverdi korkunç bir çingene,
Ki tiksintisi ve korkusudur tüm soylu asillerin,
Şöyledir yavrusunun hüzünlü hikayesi;
-
“Ve sen,
Camların yansısında,
Sanrı siyahı süzdüğüm kumral bebe,
Azimle, inatla yapışmışın
Dolmuşun paslı demirlerine.
Ardında seni dilendiren ninen,
Sağ yanbaşında esmer ağabeyin.

Ak, pus yüklü geleceğe
Uyumadan,
Ve şaşır senden bahsedildiğini fısıldadığımda kulaklarına,
Yazarken ilgiyle, garip garip nazar eylediğin mısralarımın.
Ve ferahlat nefsini devinerek ninenin kucağında,
Usul usul sallarken dolmuş beşik gibi
Körpecik bedenini cam kenarlarında.”
-

Uzaklarında ey İstanbul bir karanlık kuytu sokağının yanıbaşında,
Bir yiğit şahanın yüreğini deldi puşttan şevkle fırlayan mermi,
Umut dolu bir gelecek, kanla yerlere devrildi…
Ah, amcam, abim, eniştem, dayım,
Dağ gibi cüssesinin ardında,
Nasıl da yufka yürekliydi.

Ağla İstanbul soysuzlara yoldaşlığına,
Ve sidik kokan iskelelerinin,
Katmer duman tinere elverişli olmayışına…

Gör çilekeş barınak balıkçıların bile sana küs,
Esnaf kıtlama hayalkırıklığıyla
Mistik mistik ilençlerini sunmada sana arastasında.
Sen bir tek parklarında fişler kesen cadılarına,
Bir de kan emicilerine kol kanat ger
Akbaba misal fırdolayı süzülen masumlar üzerinde.

Bilesin ki tavşan çoktan dağa küstü
Ey vapur çığlıklarında sevdiğime
Aşkımı haykırdığım lanetli şehir…
Kan tükürme bizlere…
Ey İstanbul
Titre ve kendine gel