Mum ağıdı... Şiiri - Zafer Zengin Etnika

beyaz gömleğimi hatırlıyor musun, işte o zamanı,
o anı, işte öyle bir şey oluyor mum yandığında.
gerçekliğini yitirip mide ağrılarından kaçabilen
kaç çocuk var ki. hep reddettiği kalabalığın içinde
tek başına koşan o çocuktan başka;

'derman sendedir'

diyor utanmadan. her şeyi ve herkesi bir araya
getirebilir, lakin onu bir araya getiren ne kadar
az şey var biliyorsun. beyaz gömleği ve soğuk
kış günü, işte şimdi öyle çatlak ve soğuk yemiş
yüreği ama nesi varsa verebilir sevdiklerine,
nesi varsa, bir canı kalmışsa geriye.

ne kadar bencilim görüyorsun, söyleyeceğim
bir sürü şeyi unutuyorum. sanki konuşsam
benim kelimelerim, cümlelerim olmaktan çıkıyorlar.

bu ara çok bencilim hep kendimi düşünüyorum.
son zamanlardaki mide ağrılarının sebebi bu
herhalde, çoğunlukla bir şeyler yapan, birileri
için yapan, onları mutlu eden, onlar için çabalayan
ben, kendim için bir şey yapmaya, kendimi mutlu
etmeye çalışırken düştüm bu yalnızlığa. bedenim
ruhum kadar uzak bu duruma, her ikiside
debeleniyorlar ve ortada durmuş izleyen ben
çaresiz bakıyorum onlara. ben çok bencil oldum,
mutlu olmak beni bencil yaptı diyorum. kim bilir
kaç yalan vardır şu dünyanın içinde, bende
onlardan biri oluyorum.

beni bağışla, alışamadım mutluluğa. şansımı sonuna
kadar zorlayacağım çünkü başka bahar yok bana.

böceği gördüm ateşler içinde
sonra ateşböceği dedim adına
gördüm;

geceler sana göredir
çünkü yalnızlık suyunda var
seçersin hangi ışığı yakacağını
ve başını ne yana çevireceğini
ama yüreğinin üstüne yatma sakın
ağrılar gelir seni alır
ve koyu tabaka dumana bırakır

'08