Mum Şiiri - İlk Damla

Kelimelere dökemediğim dertlerim var.
Kimselere anlatamadığım, benliğimin dahi anlamadığı dertlerim.
Gözlerim çok mu neşeli başkalarına,
Sadece aynadaki yansımam mı bu kadar aciz,
Bu kadar muhtaç,
Bu kadar mahzun.
İçim bu kadar çürükken,
Nasıl oluyor da insanlar bana yaklaşıyor?
Zihnim kırık umutlar mezarlığıyken,
Kimse mi fark etmiyor?
Allah’ım!
Ben bu koskoca dünyada
Yalnız mıyım?
Derdimi gözlerimden anlayacak birisi yoksa bile,
Keşke bana derdimi anlatabilecek,
Kudreti bahşetseydin.
Ey Allah’ım!
Cehennem ateşten değil miydi?
Bu dünyadaki güzelliklerin ne işi var o zaman?
İçimdeki dolup taşan sevgi,
Zihnimin kininin ve nefretinin karasında boğulurken,
Ah, ben ne kadar da bilmezim!
Yine tekim, tek başımayım.
Yine kendim bulmam gerek yolumu.
Ey Allah’ım senden güneşi istemem!
Bir mum sadece,
Önümü aydınlatabileceğim,
Az da olsa soğuyan içimi ısıtabileceğim,
Bir mum.
Ben, ne kadar çaresizim.
Ben, ne kadar nankörüm.
Şükretmem gerek,
Fakat Allah’ım!
Eninde sonunda,
Ben bir insanım.