Mum Şiiri - Yusuf Barman

Alev alev yanan etrafımı nasıl olduysa söndürdüm,
Ama içimdeki yanan mum beni öldürdü.
Ahh be güneşim  neden defterimi dürdürdün?
Kazma-küreksiz sadece bir kalemle mezara gömdürdün!

Mumların ağlaması, alevin gülmesi için,
Ben yanayım sen aydınlan gözyaşlarımdan içip,
Kendimi katlederim bileklerimi  biçip,
Güneşi anlamak için mum olmak gerekirmiş, peki niçin?

Yanarken ağlamayı da erimeyi de öğrendim,
Gününü aydınlatıyor diye güneşe imrendim.
Mum olmak da zor tüm aleve direndim,
Sırf beni sevmiyorsun diye kendimden iğrendim!

Yaşantım şuan mum ışığının güneşe tepkisi,
Kaçıyorum, çünkü heryer sen ertesi!
Birini hatırda tutmak için mi unutmak herkesi?
Çok bağırdım kulaklara sığmıyor artık sesim...