Mülteciyim…
Vuslattan ömrümün nehrine ikinci bahar vaat midir? Bilmiyorum.
Çünkü ömrüm, bitmeyen gurbetlerin kıyısında durmadan yol arar. Umudum bazen bir damla su gibi akar, bazen de bir çöl gibi kurur. İnsan, kendi kalbinin yabancısı olur mu? Ben oldum. Kendi yurdumda bile bir mülteciyim artık; yuvam, huzurum, bütün sığınaklarım sende saklıydı çünkü.
Susuyorum artık… Ciğer acımı harflere, yürek sızımı cümlelere yükledim. Sustukça büyüyen acının tek dili yazı oldu. Her kelime, içimde yanıp kül olan hayallerin küllerini savurdu kâğıda. Sözcükler, sanki elimden tutup beni anlatamadığım yerlerden kurtarmak ister gibi çoğaldılar. Ama hiçbir kelime, içimdeki yangını tam anlatmaya yetmedi.
Aldım Cân’ımın yalnızlığını… Dönüşü olmayan bir yola çıkıyorum. Çıkınımda gözyaşlarım, her adımımda sevda düşlerinin izleri var. Ne yana dönsem senden izler buluyorum; ayak izlerimle, hayalinle yan yana yürüyormuşum gibi. Bu yol, bana sürgün gibi görünse de aslında kalbimin özgürlüğü belki de. Çünkü sevmek de, terk edilmek de, ardından susmak da bir yolculuktur. Ve ben şimdi kendi yolculuğumun en sessiz durağındayım.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta