Mülteci Şiirler Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Şiirler, mahallenin prangalı mahkûmları,
Çalıyorlardı şehrin insanlarının kapılarını.
Evde kalan çocukların ve ev kadınlarının,
Değiştirmeye güç yetmez mahzunluklarını,
Köyün bitmez eski hastalığı, şiirde saklı.
Sevgili en sevgili demek yasak oldu olalı,
El koydu anlatımlara devlet ve adamları,
Mutlu etmese de; gülenleri, ağlayanları.

Mülteci şiirler çaresiz üzgün,
Anlatamıyorlardı meramlarını,
Hatırlamak yasak ve kalem tutmaları,
Yeni şehrin, yeni insanı, yeni konduları,
Bozmadan hayallerini, rüyalarını,
Çıkmaz sokaklarda çalınmadan en son kapı
Koyarak, Kanunlarını ve kanunsuzluklarını,
Dinleyemezlerdi elbette bu kadim temayı.
Demir raylara döşenmiş antları, uygarlıkları.