Mülteci Kelimeler Şiiri - Kamil Korgan

Seni anlatmaya yetmemiş,
O kadar kelimem var ki;
Ellerinde kendini yaratan bir işçinin,
Saç telleri kadar dağınık, çok ve kirli…
Yağmur sularında yıkasam hece hece,
Şelale misali akar ellerimden cümle cümle.
Bir anlam veremedim duruşlarına;
Sen içinde olmayınca…
Hepsi yorgun, hepsi soluk soluğa tık nefeste.
Hangisini yakın etsem ötekine,
Yeşil vadilerin, gri bulutlara isyanı
Oynaşıyor satırlar ötesinde…

Sen öyle zorsun ki;
İşgalciler yıkıp giderken hayatları ve hayalleri,
Sen ise bilmediğim şehirler yaratıyorsun şiirimde.
Ve yabancı rüzgârlar okşuyor;
Yaralı kelimelerimin, umut yüklü dağılmışlıklarını…
Perçeminde yazgının kalın çizgileri belirgin,
Sessiz ve yalnız mültecilerdir artık kelimelerim.
Gâh tükürükten bir denizde,
Gâh recim cezasını ifa eden bir dağdadırlar…
Karanlık olan o dağın yamacında, yalancı deniz fenerleri
Göz kırpıyor arayışlarına…
İşte o arayıştır, beni hala sen ile hayata bağlayan.
Yarattığın şehrin zulmüne direniyor
Bin umuda gebe, ana kokulu kelimeler.
Babasıdır, nazarındaki cevre direnen bu âdem…
Şehir kan kusturuyor, nedir bu özlem dolu cehennem,
Ne dem susacak satırlardaki gözyaşı, acep ne dem…

Önümde, kırık mazilerin aynasından yansıyan,
Bitik bin cümle, aslında yitik bir sahne…
Sahnede,
Takdiri bekleyen kirli gözlerin dokunuşları
Ve ağırlığı arasında,
Hicranlı sözlerin zelzelesine tutulmuş,
Şahin bakışlı iki yüreğin gür sesi…
Ve sevda kadar canlı, kutsal ve anlamlı bir kaçış
Ve de sırlı, uzaktan uzağa, tatlı iki bakış…
Her dokunuş bir sansürdür; bir tecavüzdür,
Perdelenmemiş sevda yüklü kelimelerime.
Sahneler sahip çıkmasa da
Ve ezik kalsa da seni anlatma da her kelime;
Karanlığın dalgalı dağlarında,
Sığınacak bir mevzi vardır yine de… Bu da böyle biline…